ALONGAR

Poño todo o meu empeño en comprender e non é doado.¿Por que minguar o camiño antes de tempo?¿E un covarde ou todo un valente aquel que decide rematar coa súa viaxe?¿Tan afundido te podes atopar como para non ter forzas para seguir vivindo?
Todos os problemas,as tristezas,os vicios e as cousas non tan boas que nos poden acompañar,sempre teñen a súa solución.
A morte non o é.E o único que non ten saída.E a fin do percorrido e non te volta atrás.
Troca todo si fai falla,renderse non é o camiño máis axeitado.
Nunca te sintas rematado,debes rexurdir cal ave Fénix!!!!
Pasamos a vida agardando que aconteza algo extraordinario.Algo que nos faga vivir mellor,ser máis grandes,posuír o que sempre cobizamos,esperando chegar a sentir esa felicidade da que algúns privilexiados nos falaron.
E mentras esperamos non nos decatamos que o único que se nos pasa é a VIDA.
Non somos capaces de apreciar os bos intres,a grata compaña dun amigo,a sorte de ter unha familia que sempre te arroupa,o privilexio dese compañeiro que incondicionalmente mantén quente o teu recuncho na cama,esa xente que necesita do teu sorriso para completar a súa ledicia...é que o temos todo e continuamos cegos.
Xamais degustamos o sabor dos intres e cando desexamos catalos xa trocaron en lembranzas.

Así que amarra este consello:
Fai o que che pete,o que desexes facer,o que sintas que é necesario antes de que se converta no que che gustaría haber feito.
Un arrepentimento por un erro sempre é máis gratificante ca preguntarse toda a vida que houbera pasado.
Non consintas que a túa vida sexa un bosquexo xa que posiblemente non terás tempo de pasalo a limpo.
Abre grandes os ollos,que choren co folgo do sol.
Ispe a túa pel,que se encrespe cos aloumiños do vento.
Destápate,que a choiva te molle ata calar os teus ósos.
Bica coa túa alma,que o sabor do querer te deixe sen alento.
Corre coma un demo,que o teu corazón se revolucione e embriague de endorfinas.
Inhala profundo,que se enchan os teus pulmóns dese arrecendo da terra mollada,da salitre do mar,da vida que transporta o vento.
Goza de cada pequena cousa que se che poña diante,nunca esquezas que son dous días.
E como sempre me recorda meu avó... "Meniña,que cedo se me fixo tarde"

  
Alvaro,que che vaia mellor donde queira que estés.

SOLTANDO LASTRE

Non me gusta a xente que me rouba a confianza sin lla ofrecer.
Non me gusta quedar cos soños sin tentar cumprir.
Esperar unha chamada,unha resposta,unha boa noticia...e que tarde!!!
Nin que xoguen as agachadas sin saber con quen estou xogando.
Despertarme dun pesadelo chorando.
Que me engadan o que non fixen.
Respirar o aire que xa está usado.
Aborrezo madrugar cando escuito a choiva bater.
Non me gusta que me insistan cando teño o día de "non quero".
Non me gusta que me resten no aprecio.
No teléfono "perdone no le he entendido",síntome parva falando cunha máquina.
Que me fuchiquen no embigo.(T.R)
Morrer de sede e que a botella esté fóra da neveira.
O cura cando nunha voda sermonea falando de amor.
Deitarme cedo,sinto como si perdera tempo de vida.
Nas comidas familiares que ningún home se moleste en votar unha man
Despóis da ducha,os gallumbos no chan e os pelos arriquichados por todas partes.
Que me coman a ourella.
Nos concertos,que se me poñan diante os máis altos ca min.
Pensar que uns morren de fame por non ter un anaco de pan e outros despilfarran en armamento.
Que me pidan explicacións do que fago ou deixo de facer.
Todo o que se relacione cunha gaivota.
Que insistan en que a matanza anual de focas "é humanitaria,sostible e que está monitorada dende preto" cando tan so é con fins comerciais.
As que visten con pel de "zorra".
Os que no nome do progreso destrúen a natureza.(I.I.V.)
Os fachas que presumen de liberales.
Que os protagonistas das pelis morran.
A xente que pensa que desbastarse nas noites de pasote é algo heróico.(M.J.)
Os que acuden os domingos a iglesia e os luns son peor que Satanás.
A humillación dos toros e de calquer outro animal.

As guerras entre grandes potencias e pobres miserables,entre xente que se ama,por motivos relixiosos,avaricia,egoísmo e ningunha empatía.
Os que non saben apreciar o rica e fermosa que é a nosa cultura tradicional e a desprecian.
Todo aquel que non se sinte afortunado de ter unha boa vida por que moitas persoas viven ou mais ben sobreviven bastante peor ca nos.

Seguro que aínda me quedan atrás moitas máis cousas que me aborrecen,que non me gustan e que preferiría que nunca existiran máis arriando este lastre xa me sinto algo máis lixeira.

Tropezáronse cando tan só eran uns cativos.
Caira alí por casualidade, vira de vacacións cuns amigos que tiñan en común.
Estiberon percorrendo uns días esta terra tan contraria a súa, coas rapaciñas que lles fixeron de boa gana de guías.
Polo día facían kilómetros buscando os recunchos máxicos do verde litoral... polas noites compartían troulas, xogos, contos e mil sorrisos.
Chegou o día de liscar e mentres lles botaban unha foto para non esquencer, sen que se decataran meteulle un papeliño na man.
Entre tristes sorrisos e apertas consoladoras comezaron o camiño de volta a casa.

Os olliños dela quedaron enchoupados porque sentía que non o voltaría a mirar.
El pasou toda a viaxe mirando aquela folla, tiña a súas señas, e arrepentiuse por cada segundo que non fora máis valente. Tívera medo o rexeitamento, ela pasaba os días dándolle cabazas sen unha triste mostra de que desexaba que a rondara.
Pasaron moitos anos escribíndose mil verbas, cartas longas enchidas de cariño, penas, ledicias, preocupacións, amores, desenganos, erros... compartían todos os seus pensamentos, crecendo xuntos, os segredos non existían entre eles.
Cando se decataron xa pasaron doce anos e chegou o tempo das novas comunicacións. Os seus folios trocaron por emails, e así pasaron uns anos máis, agás nos cumpre anos que non rompían coa tradición de agasallarse cun manuscrito.
Cada un polo seu lado tratara de buscar a súa ledicia pero sempre inutilmente, ninguén era tan alentador como eles mesmos.
Estar pensando a miúdo o un no outro tampouco é que fora de gran axuda.
Un día sentiron a necesidade de volver a atoparse e despois de moito tolear e dubidar, quedaron a medio camiño.
Non estaban certos de que fora a mellor, mais tiñan que intentalo.
Fixeron as maletas como lóstregos para atoparse canto antes.
A medida que ía descendendo entre as nubes, aquel corazón latexaba máis apurado.
Él esperaba na zona de chegadas, desesperado porque viña con media hora de retardo. Ela rumiaba na mente que despois de tantos anos aquel ansiado momento estábase facendo de rogar.
Cruzou a porta e tapáronse as súas miradas, correron un cara o outro, mesmamente coma unha peli das máis románticas e os corpos fusionáronse nunha alentadora aperta.
Despois de tan larga separación volta ron a compartir durante unha semana mil preguntas, mil recordos e por suposto mil plans de futuro que nunca chegarían a bo porto. Pertencer a diferentes lugares do mundo nunca e unha boa opción para as persoas que morren pola súa terra.
Pero tanto lles tivo, a espiña xa quedaba arrincada, xa non había arrepentimento de... e si houbera feito aquilo... ou como sería si... NON! alí non existía paisón, nin amor, nin tan sequera un mínimo desexo. Sempre compartirán algo moito máis grande , algo o que moi adecuadamente se lle soe chamar tesouro. O diamante máis brutal e valioso... o dunha infinita amizade.
Despois daquelas inolvidables días de filosofadas que durante 24 horas, os seus resquemores esvaeceron, ficaron en paz e sosegados.
Agora nuns meses ela voltará onde él, voará de novo para miralo, para ollar outra vez enchida de bágoas como troca aneles coa súa futura esposa, desexándolle a ledicia máis grande do mundo.

Tempo pequeno

"Carpe diem quam minimun credula postero"
"Amarra este día,xamais confíes no posterior"

Aproveita o día e non confíes no mañán.

Non deixo correr o tempo co que se me agasallou,non quero malgastalo.Coma coas fichas dos coches de choque.Liaba os meus curmáns para que me subiran con eles por que non quería que se me esgotaran as miñas.Quería ter un manantial entre as mans e que nunca secara.
Tento saborear os praceres da vida,deixando nun parénteses o porvir,xa que non é máis ca incerto.
Non se trata de irresponsabilidade.E so a actitude de vivir intensamente cada intre,de afrontar as cousas con optimismo e ledicia,de levar a bo fin os soños e os desexos máis profundos agochados nos meus adentros.

"mentres falamos fuxe o tempo envidioso,
vive o día de hoxe,captúrao
non te fíes do incerto mañan"
HORACLO

Nestes tempos de reflexión,recollemento e repouso sinto que o estou perdendo,que se me vai escorrendo,que non lle quito rendemento.
Onte apaguei vinte,hoxe trinta,mañán cuarenta e cando volva a abrir os ollos serán cincuenta.
Cando sopraba menos de quince,o meu desexo era ter desexos infinitos.Agora cando me lembro,pido saúde e tempo para gozar cos meus.
Amodiño!!!!imos a apousentar...que non teño gañas de facer este sprint.
Sei que non se pode parar,pero si vivo cada milésima de cada segundo ben espremida ¿pode ser que se relente este intanxible paso do tempo?
Busco ese algo que lle poña a zancanilla.
Os nenos e os inmaduros tan só coñecen "ou todo ou nada",o adulto sabe que o único real é sempre algo.
Este algo pode cambialo todo e facer que sexa máis duradeiro.
"Algo" pode ser...
Evitar unha inxustiza e así haberá algo máis de xustiza no mundo.
Medrando coma persoa daraslle máis humanidade o mundo.
Si vives libremente,teremos máis libertade.
Se agasallas con sorrisos,minguarás a tristeza.
Si espero a trocar cando o mundo troque,morrerei sin ter vivido.Así que mellor comezarei por is trocando eu e alúmenos farei o amago de intentar cambialo para que nos dure.
Aproveitarei o día,borrarei a palabra "desalento".
Non pasará nin un so día no que me deite coa sensación de haber crecido un pouco,de sentirme máis feliz e sabendo que empachei os meus soños e xa estou algo máis completa.

a maioría das persoas son tan felices coma desexan selo,isto non depende de ninguén máis ca dun mesmo.
Pódese e débese exteriorizar pero a búsqueda atópase no interior de cada un.
"non existe ecuación nin fórmula xenial que nos faga saber o que asoma detrás" (Vetusta Morla)

así que tentarei evitar a Morfeo durante máis tempo para facer boas migas con Cronos,creo que así poderei acoutar o meu "tempus fuguis"   ;-P

Namor,príncipe de Atlantis.



NAMOR

Nun mundo cheo de corazóns errantes o longo da vida imos topando cunha curiosa variedade de persoas.
Uns pasan por nos sen pena nin gloria,outros sin embargo deixan debuxada a nosa pel e sen poder evitalo rouban un anabo da nosa alma.
No etéreo mundo de Morfeo eu atópome moitas noites con el.E cada unha delas déixame máis marcada,como un ferro candente.
¿como podería transmitircho con palabras?
Tarefa complexa pero non imposible.

Moreno e ben parecido,a súa pel foi agasallada pola cor do sol.
Seu sorriso ilumina os meus ollos sen case deixarme parpadexar.
De corpo xeitoso,totalmente armado.
De espírito rebelde e loitador,corazón sensible e soñador.
Dos cabaleiros que quitan o sombreiro e te abren a porta o saír e para disimulada mente ollarte o cu.
Dos que ceden a chambra para que deixes de tremer.
Dos que xamais presumen cando dormen quentes.
Dos que cada noite desexarían arrouparte e cun doce bico esperar pacientemente a que peches os olliños.
Dos que trocarían por ti cando traes a vida ó mundo para que as túas entrañas non sentiran esa dor.
Ese home que te amaría incondicionalmente polo resto dos teus días.
O mellor consolo nas túas noites de soidade.
Ese rapaz que quixera substituír o sol para quentarte cada día e sería lúa para bañarte cada noite de fermosos soños.
Seica pensas que este superheroe non existe,que non pode haber no mundo unha persoa tan perfecta...máis créeme cando che falo del.
VALE!!! Non de carne e oso,non vive preto,non o quenta o mesmo sol,nin nos envolve a mesma noite,nin comparte o mesmo aire,non o atoparás na rúa...está no profundo do mar,no máis agochado dos teus soños.
E si,podería existir porque querer e poder.
No meu mundo onírico gozo cando respira preto da miña gorxa,cando cruzamos miradas complices e me agasalla co seu sorriso engaiolador.
Non sucede moitas veces,non tantas como eu quixera e seica nunca serei a dona do seu corazón máis síntome leda porque sei que houbo algún intre no que lle roubei algo máis ca un bico.

Paseniño

Recordo aquela tarde...
o ceo atopábase morriñento,...a brisa salpicábame cunha mestura de poalla e salitre e conseguía ir liberándome da miña tristeza...
Aquela serea soidade tan só era a miña sombra.
Anduben paseniñamente,bordeando a maltratada costa.O son lento do mar acompasaba aos meus pasos.
Sen saber cara a onde e querendo atopar o "xq" daquela sensación que me enchía,sentínme presa do tempo,escrava das miñas elecións,perdida nun cruceiro de mil camiños que me berraban sen apiadarse nadiña:" Escollas o que escollas non soñes con trocar nada"
  ¿Será entón que o meu tempo tocou fondo?
                                                                                 

E será e todo!! pr ben sei que os meus soños serán sempre os meus mellores compañeiros.

Baixando

O sol non pode caer do ceo...

¿Escoitas o llanto do ceo?

Son as bágoas dun anxo

As estrelas están conmocionadas,

o río non chegará ó mar,

así que agárrate,se forte,seguiremos loitando cada día.

Non temas.