o ceo atopábase morriñento,...a brisa salpicábame cunha mestura de poalla e salitre e conseguía ir liberándome da miña tristeza...
Aquela serea soidade tan só era a miña sombra.
Anduben paseniñamente,bordeando a maltratada costa.O son lento do mar acompasaba aos meus pasos.
Sen saber cara a onde e querendo atopar o "xq" daquela sensación que me enchía,sentínme presa do tempo,escrava das miñas elecións,perdida nun cruceiro de mil camiños que me berraban sen apiadarse nadiña:" Escollas o que escollas non soñes con trocar nada"
¿Será entón que o meu tempo tocou fondo?
E será e todo!! pr ben sei que os meus soños serán sempre os meus mellores compañeiros.
